Wystawa „Magia Północy” powstała we współpracy z MUNCH w Oslo. Opowiada historię Edvarda Muncha i Berlina. Językiem tej opowieści jest malarstwo, grafika i fotografia.
Wędrówka po Galerii wśród prac Muncha była dla mnie pełna zaskoczeń i zachwytów. Zostawiła mi powiew świeżości, bez nadęcia i umęczenia przepychem. Zobaczyłam proste formy, niekiedy sprawiające wrażenie szkiców, bez perfekcyjnych wypełnień, dokończeń… W pracach Muncha znajduję miejsca na uzupełnienie tym, co w danym momencie sama przeżywam. Te „niedoskonałości” dają mi ulgę i upewniają, że wszystko wokół jest tak bardzo względne.
Konserwatywne „Stowarzyszenie Artystów Berlińskich” zaprosiło w 1892 roku nieznanego jeszcze młodego malarza (nie miał jeszcze 30 lat) na wystawę indywidualną. Wielu członków, ale także publiczność, było zszokowanych kolorowymi obrazami, które były postrzegane jako surowe i szkicowe. W rezultacie wystawa musiała zostać zamknięta wkrótce po otwarciu. Prace Muncha uległy polaryzacji. Jednocześnie artysta cieszył się niespodziewaną uwagą publiczności. Natychmiast przeniósł się do Sprewy, gdzie mieszkał i pracował przez długie okresy od 1892 do 1908, zanim w 1909 osiadł na stałe w Norwegii. „Aferę Muncha”, jak ironizowała prasa, uważa się za początek nowoczesności w Berlinie.
W 1927 roku Ludwig Justi, dyrektor Galerii Narodowej w Berlinie, zorganizował w Kronprinzenpalais najobszerniejszą jak dotąd indywidualną wystawę muzealną Muncha. Dzięki tej wystawie jego nazwisko reprezentowało „specyficznie nordyckie poczucie świata” w Berlinie i Niemczech, jak można przeczytać w prasie.
Dziesięć lat po triumfie w Galerii Narodowej w ramach kampanii „Sztuka zdegenerowana” skonfiskowano 83 jego prace.
Po zajęciu Norwegii przez wojska niemieckie 9 kwietnia 1940 r. 76-letni wówczas Munch spisał testament i zapisał całą swoją twórczość, w tym spuściznę pisemną, miastu Oslo.
